 |
| Zicht vanuit het haventje van Noordpolderzijl |
Toen ik mijn schrijfmap open maakte om te
kijken wat voor huiswerk we hadden, besloot ik om vandaag te gaan schrijven.
De wind rukt aan het huis, het is grauw en
het giet. Ideaal.
Via het Milieucentrum waar ik een paar
dagen per week werk als vormgever, ben ik op een schrijfcursus. Het is maar 4
keer, maar je leert er veel.
In de eerste opdracht moesten wij onze
favoriete plek in het landschap beeldend beschrijven. Je moest je inleven alsof
je daar weer was.
Het was een eye opener.
Als ik in een landschap ben en dan ook nog
het liefst in het Noorden van het land, neem ik de natuur heel bewust waar. De
vorm van de wolken, de weerspiegeling, het contrast, het licht de kleur... Zoals
je een model bekijkt of een stilleven. Ook in je hoofd kun je schilderen,
zonder een kwast op het doek te zetten.
Op het atelier beleef ik dan die plek opnieuw
en zet dat om in schetsen met krijt en verf op doek.
Ik leer nu om dat in woorden op papier neer
te zetten.
Mijn favoriete plek is het Wad achter de
dijk bij Noordpolderzijl. Dat
steeds weer nieuwe landschap, onbetreden, elke 12 uur door de natuur zelf gecreëerd.
Die plek is aan Karst gebonden. Als ik hem
opzocht in Usquert, gingen we daar vaak de hond uitlaten. Karst is in mei
2011 overleden en na een half jaar rouw ben ik met de serie Noordpolderzijl
begonnen. Wat de liefde niet vermag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten