Dagje buiten

In de documentaire "The Bigger Picture" vertelt David Hockney over de week in het voorjaar dat alles in 1 keer uitbot en groen wordt; dat er ineens een lichtgroene waas over het dorre hout hangt. Een moment dat je vast zou willen houden...

Bij mij zijn er vaak tussenpozen van een week, voordat ik weer de stad uit kan en de verschillen in het landschap op te merken. De schets van de vorige post was van 12 maart. Toen was alles nog dor en grijs. Nu was die groene gloed er. Plus buitelende kieviten, scholeksters en mussen met veertjes in hun bek. Langs de kant veel hondsdraf.

Schetsen in het voorjaar

Het verschil met vorig jaar is groot: toen zat ik half maart nog niet in mijn T-shirt lekker buiten in het veld te schetsen...

Het was een mooie dag op 13 maart. Ik was achter Werkhoven langs, richting Cothen met de enorme vierkante watertoren als herkenningspunt (rechts achter de struiken) gefietst. De Kromme Rijn kruist regelmatig de Provinciale Weg en ik kwam op een plekje, waar een uitloper van Kromme Rijn slingerde. Ik zette mijn krukje in de vette klei (met moerasplanten) en observeerde de uitheemse ganzen, die daar aan het bakkeleien waren.
Lekker in het zonnetje, weliswaar dicht bij het lawaai van de Provinciale Weg, maar als ik een keer geconcentreerd bezig ben, hoor ik dat niet meer. Door het tegenlicht lijkt het op de tekening grijs weer, het groen is nauwelijks te zien.
Op de weg terug naar Utrecht kwam ik een thermometer op een gebouw tegen, die 17 graden C aanwees.

 De volgende dag had ik niet zoveel tijd. Ik bleef in de buurt, in Park Bloeyendael.  Op die plek had ik eind 2012 al een schilderij gemaakt. Toen in herfstkleuren, nu lag de plas vol met kroos.
De meerkoeten die bezig waren een nest te bouwen, zwommen daar patronen in. Zo nu en dan doken ze onder en haalden zwarte takjes van de bodem, die vervolgens op een hoopje in de hoek gestapeld werden. Het riet is net opgekomen en steekt in helder groen boven de bruin-gele rommel uit. Een beetje vergelijkbaar wat ik begin april in 2012 in Bloeyendael en De Voorveldse Polder tegenkwam. Het voorjaar is duidelijk vroeger begonnen...

Nog meer opening in Griftsteede

Jan van der Haar leest voor

De opening was leuk, maar ik wil toch nog wat meer aandacht voor de gedichten van Jan van der Haar.

Kijkers op de bovengallerij

Hier komt dan mijn favoriete gedicht van die middag:

In de tuin

Het strapless badpak met roze Engelse theerozen
van mijn zestien jaar oudere zus was een mirakel:
het zakte niet af! Een hoogst onbegrijpelijke zaak.

Mijn zus intussen was zich van geen zorgen bewust:
met haar gezicht vol overgave naar de zonnestralen
toegewend veegde ze een zweetdruppel van haar wang.

Daarbij verschoof lichtjes de bovenrand van het badpak.

De Boerensloot

En opgewonden en ook paniekerig dacht ik: nú, nú, nú
gaat het gebeuren…

Boven in de beuk floot een merel het hoogste lied. Het jaar
was jong, vol onbesuisde plannen en vrolijke hoofdbrekens.
Zelf had ik mijn tijgerprintje opgetrokken tot mijn navel.

Opening in Griftsteede

Het was gezellig druk en veel kindergeschrei. Wat wil je: Griftsteede is een kinderboerderij en alles draait dus om Het Kind. Mijn vrienden hielden zich kranig in dit gemelleerde gezelschap. Wie weet hoorde een kind op deze zonnige zondagmiddag voor het eerst een gedicht! (van Jan van der Haar en/of van Nico Weber) en is nu voor eeuwig aan de poezie en de beeldende kunst gebonden.
De foto's zijn door Jelle gemaakt (daarom staat hij er zelf niet op).

Jan van der Haar leest nieuw werk

Lachen met mijn vrienden