South Bethany

Aangekomen in South Bethany eerst maar eens gekeken hoe ver het strand was afgeslagen na de laatste storm. Een groot deel van het strand is om die reden afgesloten. Toen we een paar dagen later over de brug van de inlaat van de Indian River reden, zag ik dat het stuk strand wat ze de laatste 10 jaar na de storm Sandy hadden hersteld, voor een groot deel weer was weggeslagen.

Niet veel getekend in de week dat ik in South Bethany was, ook al omdat het 2 dagen regende. Hier nog een tekening van Jake bij de dierenarts voor zijn jaarlijkse onderzoek en vaccinaties.

Verder uit eten met mensen die ik daar ook al 10 jaar ken en nog een tekening van de marshes. Iedereen laat langs de Canal Road z'n hond uit, dus ik had veel aanspraak en kreeg complimentjes...

Zaterdag zijn we weer teruggereden naat DC. 

Op weg naar South Bethany

 Zondag zijn we via de brug over de Chesapeake Bay naar South Bethany, Delaware gegaan.

De brug is enorm! Grote zeeschepen die van en naar Baltimore varen, kunnen er onderdoor. 

Delaware heeft een etangkust en de plek waar we naar toe gaan ligt op een smalle strook land tussen oceaan en baai. De baai staat in contact met de oceaan via verschillende ingangen en kent dus ook eb en vloed. Aan de kant van de baai zijn de marhes (drasland) en in de zomer is het de plek waar de horse-shoe crab zich voortplant. Een prehistorisch dier met een schaal als een helm met een staart. Verder heb ik er meer dan eens gieren en visarenden gezien.

Delaware is plat, net als Nederland met zuivel en veel kippenschuren. We komen dan onderweg langs een fabriek waar al die kippen verwerkt worden. Vanuit de verte is die fabriek al te zien en deze keer wilde ik hem vastleggen voor mijn travel sketchbook. 

Washington DC Apple Store en het C & O Canal

Jelle had een nieuwe telefoon nodig, dus wij naar de andere kant van de stad naar de Apple Store, gevestigd in een Neo Klassiek gebouw met alleen een vaandel met een appeltje buiten. Ik bleef buiten voor de tekening.

De volgende dag ben ik tijdens een wandeling door Georgetown blijven steken bij het Chesapeake & Ohio Canal. Dit kanaal heb ik vorig jaar ook getekend, omdat het er zo prettig zitten is. Het kanaal staat al 2 jaar droog, want men is bezig de wanden en de sluizen te restaureren. Er ligt verderop ook nog een zgn narrowship in het gras. Deze tekening is bij de 3e sluis.

Washington DC Reflecting Pool enzovoort

 

Woensdag ging ik langs de Potomac wandelen in de richting van het Lincoln Monument. Vlak daar bij is de Reflecting Pool en de Washington Monument. The Washington Monument is een enorme obelisk, die gereflecteerd wordt in het water ernaast. de plek wordt eigelijk alleen bezocht door toeristen en kennelijk is het nog niet zo erg gesteld met Amerika dat er geen toeristen meer komen. Ik ben er zelf ook een nietwaar? Ik had na een paar keer heen en weer wandelen een stoeltje gevonden om mijn tekening te maken. Recht tegenover het monument was de beste plek. Je ziet nl rechts het Capitool, midden het monument en links staat ook nog een Dome, daarvan weet ik de naam niet. Veel fotografen stonden voor mijn neus en uiteindelijk was het ook het verzamelpunt van een groep Israeli. Ik teken alles wat ik voor mijn neus zie, dus geen probleem.

Washington DC, het Waterfrontpark

Het Waterfrontpark is niet zo ver van het Watergatecomplex waar ik logeer. Het ligt langs de Potomac-rivier en er wordt druk gebruik van gemaakt door wandelaars, fietsers en hardlopers.

Rechts ligt het Kennedy centrum (zonder de treurwilgen, die vanaf begin jaren 70 aan de Potomac kant stonden), en links daarvan met die ronde vormen, is het Watergate complex, bestaande uit 5 gebouwen, waaronder een hotel, kantoren en een appartementen complex. De architect is Luigi Moretti en het is gebouwd van 1963–1971. Dezelfde tijd eigenlijk als het Kennedy centrum. Moretti heeft een nogal omstreden reputatie, maar als architect heeft hij er wel iets moois van gemaakt.

Om een tekening te maken, ben ik wat verderop gaan zitten. Daar waar de autoweg hoog boven het park langs gaat.

Ik zat daar ongeveer 2,5 uur en er komt van alles langs, ook over de rivier, waar deze week getraind wordt door de roeiers van de watersportvereniging aan het begin van het park. Mensen van de National Gard kom je overal tegen; gelukkig lopen ze niet met grote geweren, maar het blijft een ongebruikelijk gezicht. 

De derde schets heb ik nog niet uitgewerkt.

Washington DC, eten bij Chang Chang

Afgelopen zondag, de dag na de No Kings protesten, gingen we brunchen bij Chang Chang, een bekend Chinees restaurant in DC. Allerlei hapjes en erg lekker. Een ruim restaurant en erg gewild. Dat bleek tegen het eind, toen Nancy nog even naar het toilet wilde en Jelle haar vroeg zich in te houden. Wat was het geval? Scott Bessent, de minister van Financiën zat in de hoek, op weg naar de toiletten. Dat is de man die verkondigde, dat de mensen die bij de overheid werken en op dit moment niet betaald worden omdat de begroting 'op slot' zit, ook niet betaald hoeven worden als de overheid weer 'open' gaat. Ook weer zo'n rijke man die nergens last van heeft en zich niet kan verplaatsen in gewone mensen.

Ik had niks in de gaten, maar Jelle had de hele entourage van de beveiliging binnen zien komen en was bang dat Nancy de minister wel eens even een 'piece of her mind' zou geven. Daar is ze namelijk heel goed toe in staat. Uiteindelijk hebben we zonder 'gedoe' het restaurant verlaten. 

Washington DC 2, wilgen bij het Kennedy Centre

Gisteravond gingen Jelle en ik een eindje wandelen met de hond. Hij woont in het Watergatecomplex en dat is zo'n beetje naast het Kennedy Centre. Dat centrum is in de jaren 60 door en ter ere van John F Kennedy opgericht. Het bevat een aantal concert- en theaterzalen en een museum geheel gewijd aan John F Kennedy. Bovendien is het bestemd om de kunsten te bevorderen en vooral jonge muzikanten en dansers te stimuleren.

Nu heeft Trump in al zijn megalomanie besloten dat hij voorzitter van de board moet zijn en hij heeft veel van de slijmers om hem heen een plaats gegeven in dat bestuur. Er zijn inmiddels veel muzikanten en performers die daar nu niet meer willen optreden. 

Het gebouw blijft natuurlijk hetzelfde. Het is een enorme blokkendoos, maar het mooie eraan is dat het aan drie kanten omringd is door treurwilgen. Ik heb dat vorig jaar in december geschetst.

Gisteravond hoorde ik dat de wilgen gekapt worden. Ik ga er natuurlijk meteen van uit dat dit door Trump besloten is, aangezien hij ook de rozentuin bij het Witte Huis vol met beton heeft laten storten en de eeuwenoude eiken heeft laten kappen...

Vanmorgen besloot ik dus om gauw nog maar een tekening te maken. Ik werd in de gaten gehouden door zwart geklede mannen, die zo nu en dan een hond uit de auto lieten om te gaan patrouilleren. Ik werd echter met rust gelaten.

De eerste bomen hebben echter al het loodje gelegd.

Washington DC 1, No Kings Day

Gister heb de reis naar Amerika weer ondernomen. Dat is altijd een kwestie van je tijd doorkomen met eerst een tekeningetje afmaken, lezen, film kijken en de snacks van de vliegmaatschappij tot je nemen. Daarna moet je de beste tijd kiezen om naar de wc te gaan, want als die voedselkarretjes in het gangpad staan, is dat een no go. 

Ik hoop altijd dat de stoel naast me vrij blijft, want eigenlijk zit je altijd krap en een lege plaats naast je geeft wat lucht. Het mocht niet zo zijn, maar gelukkig bleek dit een hele aangename jongeman te zijn, die nog langere benen had dan ik en met wie ik een leuk gesprek had over het boek dat ik voor deze reis meegenomen had: Het waagstuk van de politiek, door Hannah Arendt. Het boek bestaat uit een interview en 2 essays: Liegen in de politiek en Burgerlijke ongehoorzaamheid. Beide essays zijn interessant om de politiek situatie te begrijpen van het land waar ik naar toe ging. De jongeman naast me was net bezig met een boek over de man die Singapore tot een democratie heeft gemaakt (om het maar even samen te vatten) en daarnaast staat op een verkiesbare plaats voor het CDA voor de volgende verkiezingen.

ik kwam dus deze keer de tijd (ongeveer 8 uur) op een leuke manier door.

Vandaag is de dag van de NO Kings demonstratie op heel veel plaatsen door het land en ik ging ook mee met mijn Amerika-petje, mijn FCK NZS-sticker en mijn schetsboekje.

 

Ik had veel aanspraak, veel mensen die een foto van me namen en ik ben ook nog geinterviewd door een journaliste. Ik vond van veel borden veel te lange teksten hadden. Korte slogans werken toch altijd het beste. De familie had me achter gelaten bij een boom op de National Mall en gingen zelf naar de toespraken luisteren. 

De gevraagde kleur om te dragen was geel en verder was alles eigenlijk rood en zwart. Ik had mijn hand vol met kleurpotloden en heb geprobeerd om de sfeer wat weer te geven. Eigenlijk was het allemaal wel relaxed. Er waren mensen met de meest leuk kostuums en iedereen had erg zijn best gedaan op de teksten van de borden. Hopelijk werkt het ook nog.