Beach Life

De zee, de zee, de eindeloze zee... Het is fascinerend om naar het rollen van de golven over het strand te kijken. Elke keer is weer anders.
Dit jaar staat er een sterke stroming voor de kust. Ik heb geprobeerd door de golven te gaan en daarna te gaan drijven. Niet gelukt. Met hulp van Jelle stond ik in de branding en werd wel volledig nat, maar de krachten van de golven zijn zo sterk dat je meteen volledig van je sokken wordt geworpen en je moet erg sterk zijn om dan weer terug te komen op de kust. Mannenwerk.

Scilderij van vorig jaar, dat ik dit jaar naar de ledententoonstelling van de Art League breng. Het thema is:'De Eindeloze Zee'

Dan maar weer op het strand zitten bij de anderen. Zij bijpraten over het strandleven en dat in South Bethany in het bijzonder, ik schetsjes maken van het strandleven.

In de verte de lelijke hoogbouw van 'Sea Colony'

Bayside and Boardwalk

See the world, one drawing at a time... Vandaag weer een stukje wezen fietsen en mijn omgeving vastgelegd: dit is de kant van de baai, de huizen staan allemaal aan het water, zodat iedereen zijn boot bij het huis kan leggen.

Daarna de andere kant uit gefietst, richting Bethany Beach, de plek waar de boardwalk is. Zandfoort op zijn Amerikaans; langs de duinen een pad van houten planken, winkeltjes, Fish & Chips, Frozen Custard en alle huizen van hout...

Bay Watch

Na mijn Amerikaanse avontuur is het nu tijd om wat van mijn omgeving te genieten. Gister een paar tekeningetjes gemaakt op het strand. Werd al gauw weg gestuurd,omdat ik al wandelend langs de kunstlijn op het private strand terecht gekomen was.
De meisjes van Bay Watch letten goed op. De branding is sterk en er staan verradelijke stromingen voor de kunst.
Qua drukte valt het erg mee. South Bethany is een rustige badplaats en de stranden zijn breed.

Amerikaans avontuur.

Ons straatje

De eerste 2 weekenden van augustus heb ik meegedaan aan de Rehoboth Outdoor Fine Art & Crafts Show. 4 dagen lang kwamen vele mensen uit de directe omgeving of badgasten op zoek naar vertier, langs om commentaar te geven op mijn werk. 1 persoon deed dat zelfs per email. Zij vond mijn werk erg mooi en kleurig, maar volgens haar zou ik meer aandacht moeten besteden aan de lijsten. Ik had 4 dagen gehad om de Show voor te bereiden en was druk in de weer geweest met het opspannen en inlijsten van de 16 schilderijen, die ik (op een rol met de handbagage) uit Nederland had meegenomen.

beetje schots en scheef

Jelle en Nancy

Op vrijdag mochten we de ‘booth’ opzetten op de aangegeven plek en in principe mochten we ook al inrichten, maar ik was de zijwanden vergeten en we hadden al 1,5 uur in de file gezeten, dus hadden we besloten om op zaterdagochtend de tent in te richten. Ik kende van vorig jaar nog iemand, Eddy Hirscfield, een fotograaf, die elk jaar weer met deze show mee doet. Volgens hem was het vooral leuk om de collega exposanten weer terug te zien en bestaande klanten het nieuwe werk te tonen. Als beginner had ik nog niet zo in de gaten hoe het allemaal werkt.
Op zaterdagochtend om half 9 waren Pauline (mijn grote hulp) en ik aanwezig om het werk op te hangen. Dat gebeurde met ijzerdraad. Alles wel een beetje schots en scheef, maar dat scheen niet erg te zijn: ik kreeg veel complimenten over het werk en verkocht die dag 3 ingelijste schetsen. Het was die zaterdag wat bewolkt en grijs en dat trok veel mensen. Vakantiegangers zoeken toch vertier: als het niet naar de Outlet is, dan maar naar de Outdoor Fine Arts Show. En vergeet de Crafts niet, maar daar kom ik nog op terug.

Marike en Pauline

We kwamen er dat weekend achter dat we een beter ophangsysteem moesten hebben. De lijsten moesten nog maar even zo blijven, want het zou niet lukken om die te vervangen. Dus de week tussen die 2 weekenden heb ik latten met voetjes gemaakt, die je aan de bovenkant met kabelbinders vast kon maken en aan de onderkant hadden de voetjes een gat waar ik een pen doorheen kon steken. Dus: latten gehaald bij de plaatselijke Lowe’s (Gamma) en wit geschilderd, gaten voorgeboord, geschroefd… terwijl het prachtig strandweer was.

Netjes op de latten

Het 2e weekend heb ik wat meer rondgekeken bij mede-exposanten , met sommige gesproken over hun werk en hun ervaringen met dit soort tentoonstellingen. Wat ik over het algemeen heb gezien is dat het merendeel blijft steken in een truukje wat kennelijk werkt en dat in vele variatie wordt toegepast. Het werk is dan geen ‘Fine Art’ maar ‘Craft’. Het gaat zelfs zo ver dat Jelle en ik vermoeden dat mijn overburen hun kunst in bulk in China kopen, er nog een kleurtje overheen spuiten, handtekening erop en klaar! Zij doet hout en hij doet metaal. Het is niet te duur en ze verkopen het als zoete broodjes.

Hout en Metaal

Het verhaal is goed: ze hebben een camper met aanhanger (het atelier) en reizen de hele VS door om op dit soort Shows hun ding te verkopen. Het blijkt dat meer “kunstenaars” hun inkomen halen uit het meedoen aan shows door het hele land. Een soort kunstnomaden dus. Ze komen elkaar overal weer tegen. Ze houden vast aan een stijl of truuk dat verkoopt. Er zijn er die alleen grote doeken verkopen, zodat ze snel hun investering er weer uit kunnen halen, want voor sommige shows moet je 2500 dollar betalen om mee te kunnen doen. Dit was nog een goedkope: ik heb 700 dollar plus 50 dollar voor het lidmaatschap van de kunstenaarsvereniging betaald. Het gaat helemaal niet om kunst.

Overzicht van het terrein

Het publiek dat hier komt heeft er vaak geen verstand van. Ze hebben geld en willen graag een mooie, liefst duur uitziende decoratie voor hun 2e of 3e huis. En ze vinden het leuk om een praatje te maken met een “kunstenaar”. Het laatste weekend heb ik helemaal niets meer verkocht. Het was een leerzame ervaring en ik moet er goed over nadenken of ik volgend jaar wel weer ga meedoen. Het gaat niet om het werk: Amerikanen zijn scheutig met complimenten, maar ik zal moeten gaat sparen voor dure lijsten en dan de prijs gaan verdubbelen.
Ik heb nu een afspraak met een collega die ik wel goed vond; ik ga haar eens benaderen over galeries hier in de buurt. Misschien wel leuk als ik hier dan toch vaak ben, om wat contacten met collega’s uit de buurt te hebben.